Ideę połączenia dwóch żywiołów ucieleśnia Rubens w obrazach starożytnej mitologii: bóg mórz, Neptun, wsparty na trójzębie, uosabia Wodę, Kybele, z rogiem obfitości w dłoni, reprezentuje Ziemię. Płodne zjednoczenie, które daje ludzkości płodność, bogactwo i pomyślność, wieńczy wieniec bogini Chwały, schodzącej z Olimpu i sławiącej Trytona wyłaniającego się z głębin morskich. Interpretacja obrazów świadczy o doskonałej znajomości zabytków sztuki antycznej przez Rubensa.

To nie przypadek, że poza Kybele przypomina słynny posąg Praksytelesa „Odpoczywający satyr”. Piramidalna kompozycja, zbudowana na zasadach symetrii i równowagi form, zmysłowa namacalność nagich ciał i ciepła, złotobrązowa kolorystyka naznaczona jest wpływami późnego renesansu włoskiego, zwłaszcza artystów weneckich. Zwracając się jednak do tradycyjnego dla sztuki europejskiej tematu żywiołów, Rubens wypełnił go treściami nowoczesnymi, łącząc je z aktualnymi problemami swojego kraju: zjednoczenie Ziemi i Wody oznaczało zjednoczenie Antwerpii z rzeką Skaldą, ujściem który został następnie zablokowany przez Holendrów, którzy pozbawili Flandrii dostępu do morza. W ten sposób mit i rzeczywistość, starożytność i historia narodowa organicznie połączyły się w malarstwie Rubensa.