Obraz jest swego rodzaju deklaracją miłości artysty do drugiej żony, Eleny Furman. Obraz ma wiele osobistych cech, odzwierciedla stosunek artysty do życia, jego duchowe podniesienie.

Oto obraz Rubensa, namalowany dla siebie, a nie na sprzedaż. W wieku 53 lat artystka ponownie odnajduje miłość w bardzo młodej, 16-letniej Elenie Furman. Po kilku latach wdowieństwa jego życie znów wypełnia radość i rodzinna harmonia, pomimo dużej różnicy wieku z młodą żoną. Dlatego twarze wszystkich kobiet na płótnie artysty przypominają twarz jego ukochanej – pięknie zarysowane oczy, pulchne usta, szkarłatne policzki, krągłe sylwetki.

    Wygląd obu mężczyzn na obrazie nawiązuje także do wcześniejszych autoportretów Rubensa – obaj mają hiszpańską bródkę i kręcone włosy. Mimo że artysta przedstawiał szczęśliwych, spokojnie odpoczywających ludzi, obrazu trudno nazwać wesołym, na ich twarzach widać ślad zamyślenia i zadumy. Mistrz, jakby próbując zatrzymać tę chwilę, wielokrotnie schwytał siebie i swoją młodą żonę. Przed nami nie żarliwy młodzieniec w ramionach młodej kochanki, ale dojrzały, mądry z życiowego doświadczenia, a jednocześnie niesamowicie szczęśliwy Rubens.

    Otaczający krajobraz pasuje do kochanków - amorki, przelatujące nad ich głowami gołębie, a po prawej stronie płótna świątynia Junony, starożytnej bogini, patronki małżeństw.

    Za finał obrazu można uznać mężczyznę i kobietę po prawej stronie schodzących po schodach - ona trzyma w dłoniach pawie pióro, niczym pieczęć spełnionego małżeństwa, a on ma zamiar dotknąć stopą małego pieska, a dźwięk pisku wyprowadzi wszystkich zgromadzonych ze stanu ospałej melancholii.