Na „Śniadanie wioślarzy” Renoirowi pozowali jego przyjaciele, którzy przybyli do Chatou osobno. Mimo pozornej swobody sceny, jej kompozycja została starannie zbudowana. Wzrok widza umiejętnie kieruje się z Caillebotte, siedzącej na pierwszym planie po prawej stronie, na dziewczynę opartą o reling i dalej na łodzie na Sekwanie i most kolejowy Chatou. Wszystkie postacie są ukazane w naturalnych pozach, rysy i twarze modeli, ich gesty są wyraźnie określone.

Obraz zatytułowany „Śniadanie wioślarzy” został namalowany w 1881 roku przez słynnego impresjonistę Pierre'a Auguste'a Renoira w samym sercu impresjonistycznego gatunku – Francji.

Artysta swoim malarstwem chwali miłe towarzystwo, pyszne jedzenie i wino oraz urokliwy widok. Płótno wypełnione jest jednocześnie ruchem, który został ukazany za pomocą mimiki i gestów ludzi, a także przestrzenią i powietrzem. Wydaje się, że zaprasza cię do przyłączenia się i cieszenia się, spróbowania poczucia wolności.

Kompozycja

W tym kontekście na uwagę zasługuje kompozycja – mimo pozornej spontaniczności, połowa balustrady jest całkowicie wypełniona ludźmi, natomiast w drugiej zmieści się jeszcze kilku osób.

Pierre Auguste Renoir włączył na scenę swoich przyjaciół, co nie jest rzadkością w jego twórczości, głównie wybitnych przedstawicieli francuskiego środowiska artystycznego.

Przyszła żona Renoira

Najbardziej jednak rzuca się w oczy pani w lewym dolnym rogu bawiąca się z psem. To Alina Sharigo, za którą artystka wychodzi za mąż 9 lat po napisaniu „Śniadania wioślarzy”.

Renoir wkłada w pisanie Aliny wszystkie swoje ciepłe uczucia, mimo że stanowi ona tylko część ogólnego obrazu. Dziewczyna jest odizolowana od innych ludzi - z nikim się nie bawi, nie flirtuje. Nawet jej figura jest wykonana w jaśniejszych i bardziej nasyconych kolorach.

Obok Aliny zauważalni są panowie w nieformalnych strojach i dama we wspaniałym stroju, a za nimi ukazani są pogrążeni w rozmowie kobiety i mężczyźni.

Dzieło sztuki zawiera jednocześnie 3 rozbudowane sceny:

bogata martwa natura

postacie gości

gładka powierzchnia rzeki

Kontrast ciemnych i jasnych, zimnych i ciepłych odcieni pozostawia widza poczucie swobody, które pogłębia udana gra świateł – promienie słońca przechodzące przez cały obraz podkreślają różowe policzki pań, białawe kołnierzyki ich sukienek i T-shirtów mężczyzn i ostatecznie rozpływają się w przestrzeni.

Możliwe, że „Śniadanie wioślarzy” zyskało światową sławę i upodobanie właśnie dzięki lekkości pędzla Pierre-Auguste Renoira. Ostrość pociągnięć oddających detale oraz płynność impresjonistycznego pisma, szczególnie widoczna w pejzażu, przeplatają się i łączą w jedną całość, tworząc pozornie znajomą naturalność i swobodę.