Oczywiste jest, że artyści, tacy jak Barbizonowie, a także impresjoniści, tacy jak Corot, Sisley, Levitan, szukali w naturze czegoś własnego. Być może [poprawnie], jeśli nazywasz to nastrojem. Na przykład Lewitan był pełen, oprócz wysokiego talentu malarskiego, także tej strony liryki - nastroju, który później nazwano literaturą malarską. Subtelność i prawda, która jest widoczna w pracach Lewitana, mówi jednak nie tylko o intencjach, doświadczeniach literackich, ale także nastroju natury, przeżyciach duszy artysty. Ten tekst ma prawo być i zajmuje czołowe miejsce.

Malarstwo samo w sobie i dla siebie jest wszystkim, jest sztuką. Ale smutek dolin, cisza wody, noce, błogość i tajemnica księżyca, smutek jesiennego ogrodu jest w poecie, [to samo] może być w malarstwie. Chciałbym powiedzieć, że nie można myśleć, że skoro poeta-artysta stworzył dzieło - powiedzmy Goya - to jest pisarzem. Nie, jeśli jest malarstwo, jeśli jest jak, jak dobrze jest napisane, to nieważne czym. A jeśli jest także poetą, to tym bardziej. Czy to nie poeta Lewicki - co i jak rozumie kobiety, czyż nie poeci Rembrandt i Botticelli? Ale czy są gorsze, bo są inne? Czy jest tylko jeden obraz? Tak, każde malarstwo jest inne, jak autorzy, a jedno i tak się maluje, to jest jedno.