To arcydzieło rosyjskiego pejzażu cerkiewnego zostało stworzone przez artystę wkrótce po jego pierwszej zagranicznej podróży. Na pierwszy rzut oka na obraz widz czuje, że autor wydaje się tęsknić za swoimi rodzimymi przestrzeniami, z taką siłą, miłością i czułością odtwarza na płótnie klasztor Wołgi.

Cicha siedziba - Lewitan. 1890. Olej na płótnie. 87,5x108

    To arcydzieło rosyjskiego pejzażu kościelnego powstało wkrótce po pierwszej podróży zagranicznej artysty. Na pierwszy rzut oka widz ma wrażenie, że autorowi brakuje rodzimych przestrzeni, z taką siłą, miłością i czułością odtwarza na płótnie klasztor Wołgi.

    Klasztor jest odgrodzony od świata przez Wołgę, jedynie cienkie i chwiejne mostki łączą go z zgiełkiem i zamieszaniem świeckiego świata. W różowawych promieniach wschodzącego słońca, gdy wokół nic nie zakłóca ciszy, klasztor tonący w zieleni wygląda wyjątkowo uroczyście i spokojnie.

    Lekkie, nieśmiałe chmury na porannym niebie pędzą, aby ustąpić miejsca światłu po krótkiej letniej nocy. Odbicie klasztoru w powolnej i leniwej wodzie rzeki tworzy szczególny rytm pracy, pozwala widzowi na ciągły powrót do szczegółów arcydzieła i wprawia w nastrój spokojnej kontemplacji wspaniałego rosyjskiego krajobrazu.

    Chwiejne chodniki kończą się na brzegu, na którym ktoś starannie zbudował schody z piasku. Obok schodów widoczna jest wydeptana ścieżka. Ten szczegół krajobrazu nabiera znaczenia symbolicznego. Każdy może wybrać własną drogę do świątyni. Autor zdaje się próbować powiedzieć, że droga do Boga może być inna, a ostateczny cel pojawia się dopiero po długich i wyniszczających poszukiwaniach i błędach.

    Poza tym wschodzące słońce oświetliło już kościół klasztorny, natomiast przeciwległy brzeg wciąż pogrążony jest w półmroku. A odbicie klasztoru w wodzie Wołgi może być symbolem mirażu - tych pokus i fałszywych cnót, które odwracają człowieka od pokoju Bożego, całkowitego pokoju, spokoju i duchowej czystości.

    Obraz jest bogaty w półtony. Mistrz był w stanie dostrzec dziesiątki najbardziej subtelnych, ledwo zauważalnych odcieni w nieśmiałym i przyćmionym świetle wschodu słońca. Wszystko to sprawia, że ​​praca jest bardzo bliska każdemu i budzi ciepłe i jasne uczucia.